चंद्रतारका, फुलाबिलांचे क्लीशे टाळू
प्रेमनदीच्या पात्रामधली बदलू वाळू
काही, काही विशेष नाही आपल्यामधे
सांग जगाच्या डॉल्बीदेखत कसे खळाळू?
नाही पर्वा चिंध्या चिंध्या होण्याची पण
तुझी स्तब्धता डोळ्यांमध्ये कुठवर पाळू?
मिळेल तितक्या धारांसंगे लावू पैजा
जमेल तितक्या परंपरांचे शिक्के जाळू
आज स्वतःच्या दुःखापायी लावू गाणी?
की दुनियेच्या मौजेखातर अश्रू ढाळू?
- विश्वजीत गुडधे
पेड़ पानी से ख़फ़ा लगता हैबाढ़ आई थी, पता लगता हैख़ाली जगहें यूँ न रखिए साहिबइश्तिहारों को बुरा लगता हैहाशिए जब से हुए हैं रौशनरंग-ए-तहज़ीब उड़ा लगता हैजब कि हाथों की थमी है सिहरनक्यों लरज़ता सा छुरा लगता है?क्या करे कोई भला इस दिल का?जो न लग कर भी लगा लगता हैबेबसी है या कि ये सद्मा है?जो गुज़रता है ख़ुदा लगता है- विश्वजीत
As Ukraine bleeds, American cartoonist Bill Waterson's above comic strip from the 1990s continues to be valid even today. Apparently, to quote the German philosopher George Hegel, "The only thing that we learn from history is that we learn nothing from history." Today, at the time of writing this blog, it's Day 7 of the full-scale Russian invasion or so-called “special military operation” on Ukraine, and we see no signs of de-escalation on the ground. According to United Nations estimates, a million refugees have fled to nearby countries like Poland, Moldova, and Hungary, while a thousand civilian and military casualties have been reported from both sides. Amidst massive bombings and missile strikes, visuals from Kyiv and Kharkiv look terribly disturbing. We are into a severe humanitarian crisis!
Presenting recitations of some of my Ghazals. Available on Spotify, Google Podcasts, etc
खबर आई कीकाशी से बहते-बहते चले आए है कुछ बेजान कछुएंसूबा-ए-मगध की ओरकरते साँसों की डोरगंगा में प्रवाहित ।तभी एक और खबर चल पड़ीइसके ठीक विपरीतदोनों तरफ से चलता रहाखबरों का पुरज़ोर खंडनहोता रहा बखानकी किसकी कमीज़ है कितनी दागदारकितने शफ़ीक़ हैं दोनों के ताजदारपर सामने न आया कोई दावेदारक्योंकि वह कछुएं -न तो थे कोई स्वर्णमयी हंसजिन्हे गढ़कर बन सकेकिसी शासक का राज-मुकुट,और न ही कोई जमीन का टुकड़ाजिसे पाने की सनक में भिड जाएदो देशों की सेनाएँ
SCENE WRITING on the Theme - "Propose without actually saying I love You"ACT ONE: Off period in the class. Teacher on a leave. 2 to 3 groups of students in the class.
Elgaar is one of the earliest & finest works of Ghazal Samrat Suresh Bhat
In "Belles-lettres", a style from French Literature, the artistic piece will revolve around the above given image of lonely Railway Tracks at night.
"इत्ती सी हंसीइत्ती सी ख़ुशीइत्ता सा टुकड़ा चाँद काख्वाबों के तिनकों सेचल बनाएं आशियाँ"
गृहीतकांनी निष्कर्षाला आलो झटपटतथ्यांनी तर झाली असती केवळ फरफटमाझ्यातर्फे बोलायाला समोर असतेपिच्छा माझा सोडत नाही माझी चौकटकलेकलेने सर्व हातुनी निसटत गेलेहाती उरली केविलवाणी आदळआपटटिकेल कुठवर याची काही खात्री नाहीएकाएकी झाला आहे कायापालटवाऱ्यानेही उगाच माझे कान फुंकलेरक्तामध्ये भिनू लागली होती घुसमटअशाचसाठी चर्चेला मी नाही म्हणतोमुद्द्यावरती येता येता होतो कडवटकाय आणखी व्हायचे इथे बाकी आहे?किती आणखी होऊ शकतो आपण बोथट?- विश्वजीत गुडधे
साहिल पे जो है निगाहें
जलते बुझते ख़्वाबों का इक क़स्बा लेकरशहर-ए-ख़्वाहिश निकले थे हम क्या क्या लेकरहर बार उसे "आज नहीं कल" कह जाते होपछताओगे दिल को इतना हल्का लेकरझगड़े का तो कुछ भी हल हम ढूंढ न पाएसो बैठे है बेमतलब का झगड़ा लेकररब जाने क्यूँ तुम तक ही मैं आ जाता हूँ अपनी सारी फ़रियादों का दरिया लेकरक़दमों ने जो दो साँसे लीं तो लगता हैभाग न जाए कोई मेरा रस्ता लेकरअब तो सारे करते होंगे सज्दा उसकाआया था वो अच्छा ख़ासा 'जुमला' लेकर- विश्वजीत गुडधे
प्रश्न हा नव्हे की बुडलो वा तरलो आहे का ?प्रश्न असा की घराबाहेर पडलो आहे का ?याच्या त्याच्या चुकांना किती वाचत बसलो पणस्वतःच्या तरी चुकांतून धड शिकलो आहे का ?काळजी कशी वाटत नाही मागे पडण्याची ?मी शेवटच्या बाकावरती बसलो आहे का ?येऊच नये आता कुठल्या हाताने इथवरआठवणींच्या मलब्याखाली दबलो आहे का ?काय खुबीने एक लख्खसा हुंदका दाबलाकाळोखाचा मित्र वगैरे बनलो आहे का ?- विश्वजीत गुडधे
बस सवालों पर ज़रा सा कोहरा कर देख लोइन इलाकों की नई रस्मे पता कर देख लोरोज़ पैरों को पटकते लौट आता है जुनूँअब तलक से सब्र को भी हमनवा कर देख लोसिसकियों, चीखों, गुहारों की तुम्हें आदत नहींहो सके तो रात का मलबा उठा कर देख लोदरमियाँ जो था कभी वो याद में मिलता रहेकौन कहता है कि फिर से सिलसिला कर देख लो"मुद्दतों के बाद उस ही मोड़ पर हम आ मिले"इस कहानी को हक़ीक़त से मिला कर देख ख लो- विश्वजीत गुडधे
सारखी चकवा मला देऊन जातेही झळाळी नेमकी कोठून जाते ?सहजतेने केवढ्या तोडून बसतोजन्मभर मग सांधणे राहून जातेलागते जेव्हा कळाया जगरहाटीगोजिरी आख्यायिका संपून जातेदाबले इच्छेस एका फार पूर्वीआजही ती जोगवा मागून जातेएरवी रेंगाळलो असतो किनारीलाट काळाची मला ढकलून जाते- विश्वजीत गुडधे
हृदयात भावनांचा कर्फ्यू असेल तेव्हानीरव अशा क्षणांनी ते गजबजेल तेव्हानाते विणायचे तर आलेच गाठ पडणेटोकांस दोन दोघे, गुंता सुटेल तेव्हासंपेल हे वलय अन माझी नजर उपाशी सर्वत्र फक्त ग्लॅमर हुडकत फिरेल तेव्हायेईन बिलगण्याला लाटेपरी पुन्हा मीजेव्हा तुला किनारा होणे जमेल तेव्हासारून बघ कधी तू हे पूर्वग्रह जरासे दृष्टीपल्याडचेही नक्की दिसेल तेव्हा● विश्वजीत दीपक गुडधे, अमरावती.
का भांडले कळेना, मातीसवे बियाणेनसतील त्यास दिसले, पत्रावळीत दाणेहंगाम ह्या सुखांचा, गेल्यावरीच येतेहे दुःख बारमाही, झाले अता शहाणेचौकात मागणारा, मुलगा मला म्हणाला : "शाळेत न्याल का हो ? की द्याल फक्त नाणे ?"गेली निघून मैना, तोडून पाश सारेवस्तीत माणसांच्या, नाही तिची ठिकाणेगेली हयात तेव्हा, आला निकाल हातीसोडून द्यायचे का, न्यायालयात जाणे ?डोळ्यांत बालकांच्या, स्वप्ने किती उद्याचीबहरेल देश माझा, ताज्या फुलाप्रमाणे● विश्वजीत दीपक गुडधे, अमरावती.
पाहुनी शोभा नभाची, भाळले दर्पण बिलोरी गोल टिकली रोज दिवसा आणि रात्री चंद्रकोरीतूच आता सांग सूर्या, पाकळी खुलते कशी ते विनवतो आहे कधीचा, 'ती' तरीही पाठमोरीएकदाचे स्पष्ट झाले: "पाळणा हलणार नाही"मग गळ्याचा फास झाली, पाळण्याची तीच दोरीसोडला निःश्वास तेव्हा, अर्धमेल्या आठवांनीकोंडलेल्या काळजाची, खोलली जेव्हा तिजोरीपाहिले फुलपाखरा मी, रस फुलांचा शोषतानामुखवटा घालून ये तू, पकडली जाईल चोरी
जाहलो मी बघा बावरा यारहोसाजणीचा असा चेहरा यारहोयेतसे मंदिरी रोजच्या पैठणीशाल आईसही पांघरा यारहोही बघा चालली पावले वाकडीह्या घराला कुठे उंबरा यारहो ?सोडुनी पाखरे दूर गेली नभीपोरका जाहला पिंजरा यारहो"खेचुनी पाय तू ध्येय गाठायचे"बोलली अंतरी, 'मंथरा' यारहो● विश्वजीत दीपक गुडधे, अमरावती.
Write a comment ...